Manuel Area Moreira-ren artikulua "Problemas y retos educativos ante las nuevas tecnologías digitales en la sociedad de la información" irakurri eta hausnartu ondoren Power Point bat osatu dugu, teknologia berrien problematikarekin. Tematika hau egunerokotasunean entzuten da azken boladan, taldeko hirurok gure iritziak bildu ditugu gai honen inguruan gure bogean txertatzeko asmoz;
Teknologia berriek hezkuntzaren metodologia eta izaera eraldatu dute. Egungo hezkuntza gizarte industrial bat hornitzera bideratua jarraitzen du baina gizartea eraldatu da eta eskola ere eraldatu beharrean gaude. Teknologia berrien integrazioak hezkuntzan famili arloan zein zentroetan arazoak ere eragiten dituztela uste dugu. Munduan ezberdintasunak areagotu besterik egiten ez dituen bitartean.
FAMILI ARLOAN:
Gurasoak ez daude ikasleak bezain prestatuak teknologietan, eta orduan seme-alabei laguntzeko hankamotz eta ezgauza sentitzen dira. Izan ere, Gurasoek hezkuntza tradizionala eta klasikoa ezagutzen dute, eta teknologia ikaskuntzekin eta irakasleekin mesfidati edo kritiko izan daitezke. Kontutan izan gabe, famili askori ekonomiak ez diela aukerarik ematen teknologia horiek eskuratzeko.
IRAKASKUNTZAN:
Ordenagailuak ikaskuntzarako eta jolasetarako balio du, eta lanetik hasita interneterako eta jolasetarako tentaziora igaro daitezke ikasleak.
Arazo informatikoak gertatzen direnean, eta teknologiak ez badabiltza, galduta daude irakasleak eta ikasleak, B planik ez badago.
Programak egunero eguneratzen eta hobetzen dira, eta tresna batzuk menperatzen jakiten direnerako zaharturik gera daitezke.
Konputagailuek eta teknologiek dirua balio dute, eta ikastetxe eta etxe guztiek ez daukate ekonomia berbera. Egun, oraindik ez da nahikoa inbertitzen hezkuntzan eta administrazioak ez ditu garai berri hauetarako konponbide nahiko eskaintzen. Talka, haustura digitala ematen delarik arlo ezberdinetan.
MUNDUAN:
Uste dugu, kontutan hartu behar dugula, mendebaldeko ikuspegi batetik haratago, hau globalizazioaren garapen positiboa jasaten duten herrialdeetan ematen ari den problematika bat dela. Eta herrialdeen arteko ezberdintasuna areagotu besterik egiten ez duela. Zenbat diru gehiago gastatu behar dugu gure ongizate materialean (ordenagailuak, pantaila digitalak, antibirusak, konponketak, elektrizitatea, sarera konektatzea...)? Gure kontsumoa desorbitatua da eta sistemak hori oraindik gehiago areagotzeko teknologi berriekiko menpekotasuna eskaintzen digu, denbora aurreztea eskaintzen digute (denbora eraginkorragoa bihurtzea, ezinbesteko faktorea ekonomia kapitalista batean) eta trukean gure printzipioak, baloreak saltzen dizkiegu. Honela, mundu fantastiko irreal eraiki batean txertatuak gaude, errealitatetik oso urrun, eta ziber espazioa falta zitzaiguna zen gure mundua oraindik eta fikzionatuagoa izateko, egunean zenbat pertsona gosez hiltzen diren ez arduratzeko, munduko aberastasunen banaketa desproportzionatuak ez amorratzeko, eta ezer egiterik ez dugula barnearazten digute, kontsumitzen jarraitzeko, zoriontasun material faltsu bat bermatzeko.
Gure herrialdean ere, Euskal Herrian egoera ekonomiko oso ezberdinak daude, ezberdintasun ekonomikoak batzuen eta besteen artean geroz eta handiagoa delarik, inmigrazioa jasotzen ari gara (marrokiarrak, saharauiak, errumaniarrak, txinatarrak...) eta hezkuntza ez da hauen integrazio sozialaz arduratzen, ez ditu hezkuntzan inmigrazio teknikariak, psikologoak, itzultzaileak kontratatuko ikasleei zerbitzu egoki bat eskaintzeko, baina miloiak gastatuko ditu makina berriak ikastetxeetan integratzeko. Zeintzuk gaude lehenengo? Ordenagailuak, makinaria ala gu, pertsonok?
Azkenik eta Manuel Area Moreiraren testuan oinarriturik, uste dugu arrazoi osoa duela informazio gizarte bat garela esatean, dudarik gabe, nahi haina informazio dugu, gehiegitxo eta guzti, baina honek ez du arazoa desagertarazi, guztiz kontrakoa, ezagutza falta nagusitu da.